Państwo krzyżackie w Prusach miało charakter teokratyczny i feudalny. Zasadniczą cechą zarządu państwa był biurokratyczny centralizm, wyrastający z założeń reguły zakonnej i hierarchiczności władz. Państwo podlegało władzy Zakonu jako korporacji duchownej, znajdującej się pod protektoratem papieskim. Najwyższą władzę w Zakonie sprawował Wielki mistrz dożywotnio wybierany przez kapitułę Zakonu. Składała się ona z 6 mistrzów krajowych i niższych dostojników z otoczenia wielkiego mistrza. Kapituła zbierała się raz w roku jednocześnie ograniczając kompetencje wielkiego mistrza. Zwierzchnik państwa miał znaczny zakres władzy niemal monarchicznej, opierającej się na dostojnikach i najbliższych doradcach. Mistrz krajowy był bezpośrednim przedstawicielem wielkiego mistrza w danej prowincji. Niżej stali komturowie. Komtur w swoim okręgu pełnił władzę administracyjną, sądową, skarbową a przede wszystkim wojskową. Prawie każdy z braci pełnił osobną funkcję o charakterze urzędniczym (wicekomtur domowy, podskarbi, marszałek szpitalnik, szatny, prokurator, marszałek skarbnik, szafarz itp.).